‘Yaş 35 yolun yarısı’ diye bir yazı yazdığımı da hatırlıyorum.
O tarihte gazeteciliğe yeni başlamış bir muhabirdim. Teknoloji hiç yoktu. Sahadan getirdiğin haberi kendin yazacaksın. Öyle bugün gibi internet sayfalarından kopyala yapıştır yoktu. Çektiğin fotoğrafları da ‘karanlık oda’ adı verilen tabuta benzer bir metrekarelik alanda filmleri yıkayarak ancak elde edebiliyordun. Zordu ama hatırladığım en mutlu olduğum günlerdi…
Neyse yine eskiye dalıp ne ben duygulanayım ne de size o güzel günleri anlatarak ah çektirmeyeyim.
Yaş 35 ve yolun yarısı ise, yaş 56 yolun neresi olur ki acaba?
Sürekli yaptığım bir matematik hesabıdır; ortalama yaş 75 ise Türkiye’de, benim 19, hadi 20 yılım kaldı diyebiliriz. O da Allah bela, eza, hastalık vermezse…
Benim gibi çok uyuyan biri için 20 yılın 10 yılı uykuda geçer. Geriye kaldı 10 yıl. Ayakta veya oturarak 10 yıl ve sonra bitti…
Yaşam bu kadar yani!
Kat, mal, mülk, şöhret, zenginlik falan filan…
Hepsi hikâye!
Bir gün geliyor ve nefes alamadığını hissediyorsun sonra gerçekten alamıyorsun ve belki saniyeler sonra nefes alamadığının farkına bile varmadan ruhun bedeninden ayrılıyor.
Adı kalp krizi veya bir başka şey.
Bu her insan için kaçınılmaz!
Hayat bitiyor.
2 taş ve bir metrekare toprak artık yeni ve sonsuz mekânın!
*
Depremi hep birlikte yaşadık.
Binaların üst üste nasıl yığıldığını gördük.
Günler sonra Antakya’nın cesetlerini enkazın altından nasıl kaldırıldığını da gördük.
On binlerce insan gözümüzün önünde öldü!
Babamız, annemiz, oğlumuz veya kızımız çığlık çığlığa yardım isterken nefessiz kaldılar!
Ve bütün bunları yeni daha çok yeni yaşadık!
Ders almak?
O ne ola ki?
Daha da kötü insanlar olduk hiç ölmeyecek gibi!
Daha saldırgan!
Daha zalim!
Daha paracı!
Daha gözü açık ama kalbi kör!
Nedir bu telaş ey Antakya’nın öz evlatları;
Neyin peşindesiniz ve niye halen birbirinize zulüm ediyorsunuz?
Varacağınız yer; 2 taş ve bir metrekare toprak değil miydi?
