Kendi benliğimizin keşfi, çevremizde olup bitenlere zengin bakış açısı oluşturmak amacıyla kitap okumalıyız.
Her kitap kendi döneminin gerçekliğini yansıtırken, aynı zamanda geleceğe de ışık tutmaktadır.
“Bülbülü Öldürmek”te ne denli acı olduğunu,
Yorulmak nedir bilmeyen “Amok Koşucusu”nun ızdıraplarını,
Piraye’nin amansız aşk acısını,
Nazım’ın bitmek bilmeyen aşk arayışını,
“Beyaz Zambaklar Ülkesi”nin dönemimizin en geçerli eğitim anlayışını nasıl oluşturduğunu,
Orta Asya’dan, Anadolu’ya olan yolculuğun cefasını çeken Aytmatov dostluğunu,
Daha nice nice “Höyük Ağacı”nın gölgesinde dinlenen ırgatlarla Yaşar Kemal sohbetlerini,
“Empedokles’in Dostları”yla paylaştığımız sofrayı kuran Amin Maalouf cömertliğini,
Dinle,
Dinle,
“Dinle, küçük adam”, nidalarıyla günümüze ışık tutan William Reich’ın elindeki fenerini,
“Her insanın mutlaka gideceği bir yer olmalı. Çünkü öyle bir an gelir ki insanın mutlaka bir yere gitmesi gerekir” diyen Dostoyevski’nin “Suç ve Ceza”sını,
“… ama yalanla kendini kandırmaktansa gerçekle yüzleşmek iyidir.” diyen “Uçurtma Avcısı”nın serüvenini,
“Her şeyden biraz kalır.
Kavanozda biraz kahve,
Kutuda biraz ekmek,
İnsanda biraz acı…” diyen Turgut Uyar’ın durağını,
“Anlamasamda dinlerim seni”, diyen Oğuz Atay’ın Tutunamayanlar’daki empatisini,
“Aşkın akılla alakası yoktu.” diyen Martin Eden’le, Jack London’ın kalp vurgusunu,
“Bundan sonra ömrümün bir dakikasının bile ondan uzakta geçmesi benim için ölüm demektir.” diyen Sabahattin Ali’nin İçimizdeki Şeytan’ı taşlamasını,
Yeni dünyaya atıfta bulunurken, Gazap Üzümleri içinde, John Steinbeck, “Bazı kimseler için hayatta bir tek kendileri vardır, o kadardır.” la hüznünü,
Ve,
Altıncı Koğuş’ta volta atan Anton Çehov, tüm insanlığa bir öğreti gibi sesleniyor:
..bence kitaplar notaya, sohbet ise şarkı söylemeye benziyor.
Son söz bu olsun şimdilik, daha yenisi daha betimseli yazılana kadar…
İkimiz için yazılsın tüm kitaplar.
İkimiz için şarkılar,
Ve ikimiz için masmavi umutlar!
