Thomas Edison bir gün eve geldiğinde annesine bir kağıt verdi ve ” Bu kağıdı öğretmenim verdi ve sadece sana vermemi tembihledi”. Dedi.
Annesi kağıdı gözyaşları içinde oğluna sesli olarak okudu: “Oğlunuz bir dahi. Bu okul onun için çok küçük ve onu eğitecek yeterlilikte öğretmenimiz yok. Lütfen onu kendiniz eğitin”.
Aradan uzun yıllar geçtikten sonra Edison’un annesi vefat ettiğinde, o artık yüzyılın en büyük bilim adamlarından biriydi ve bir gün eski aile eşyalarını karıştırırken birden bir çekmecenin köşesinde katlı halde bir kağıt buldu ve alıp açtı.
Kağıtta “Oğlunuz şaşkın ( akıl hastası) bir çocuktur. Artık kendisinin okulumuza gelmesine izin vermiyoruz…” yazılıydı.
Edison saatlerce ağladıktan sonra günlüğüne şu satırları yazdı:
“Thomas Alva Edison, kahraman bir anne tarafından, yüzyılın dahisi haline getirilmiş, “şaşkın” bir çocuktu..
Thomas Edison’un annesi, oğlunun gelişebileceğini düşündü ve gerçekleştirdi.”
Bugün karne günü! Canımızdan bir parça evlatlarımızı not için kırmayalım, emeğini takdir edelim, seneye daha iyi olursun, diyelim. Kendimiz başaramadığımız şeyleri ondan beklemeyelim, yeteneklerini göre yönlendirme yapmaya çalışalım.
Bir öğretmen derse giriyor ve sınıfa bakıyor. ‘Kimi öğrenci güzel resim çiziyor, kiminin sesi güzel, kimisi çok güzel şiirler yazıyor, kiminin matematiği kuvvetli. Ama biz ne yapıyoruz, becerisi ne olursa olsun, herkesi doktor yapmaya çalışıyoruz’ diyor. Oluyor mu, olmuyor.’
Başarıya göre sevgiyi vermemek gerek değerli ebeveyn, rekabet ettirmemek,kıyaslamamak,’Yapamazsın, beceriksizsin, edemezsin… ‘dememek, mükemmeli beklememek… Sonra başarıyı elde ederiz ama mutlu bir çocuğumuz olmayabilir, çalışkan olur ama sosyal olmayabilir, pratik olur ama huzurlu olmayabilir.
Karne sadece çocukların bir yıllık akademik düzeyini ölçer, karakter, kişilik ve zekayı değil.
Çocukların karnesi ne olursa olsun, ebeveynlerin karnesi hep ‘5’olsun,aman dikkat!
