“hadi kızım, kapat gözlerini.”
“anne, hangi masalı anlatacaksın bu gece?” Büşra her akşam annesinin anlattığı masallardan öğrenerek büyüyordu.
“bir bakalım…”
cemile, büşranın saçlarını SEVGİyle okşadı. O an hissettiği huzur, kızına gerçek bir aşk masalı anlatma isteği uyandırdı.
****
“Bir varmış, bir varmış… Eski zamanlarda, üç tarafında surların yükseldiği, çiçeklerle ve yemiş bahçeleriyle dolu bir şehir varmış. Yeşilin, mavinin, akarsuların birleştiği cennetten bir parçaymış. Her yerde olduğu gibi bu şehirde de iyiyle kötü, güzelle çirkin iç içeymiş. Şehirde ne olmuşsa kötülükler, çirkinlikler boy vermiş, insana dair güzellikler bir bir kayboluyormuş. Kimse bunun nedenini anlayamıyormuş.
Büyük bergamot bahçesinin içine yapılmış evde, cemile adında genç bir kadın, tek başına yaşarmış. Herkesin derdine koşan, destekleyici bir kadınmış. Son zamanlarda iyiliğin azalıp kötülüğün artmasından dertlenir olmuş.
“ne yapsam da bu gidişe dur desem. Böyle giderse kimse kimseyle konuşmayacak,” diye düşünmüş. Cemile, iyilikten, sevgiden, şefkatten yapılmış bir kadınmış. Yaşadığı şehirde herkes birbirini sevsin, kimin bir dilim ekmeği varsa diğeriyle bölüşsün istermiş.
kavgalar, küslükler, kırgınlıklar artmakta, fitne fesat eksik olmamaktaymış. Biraz sevgi diyormuş cemile, her şeyin çözümü insan olan insanın insanı sevmesinde. Anlamış ki sevmeyi bilmemekteymiş tüm mesele. Yaşadığı devir sevgisizlik çağıymış. SEVGİ olmadan olmaz diye söylenir dururmuş.
bazı insanlar vardır kötülüklere seyirci kalırlar. Sadece kendi yaşamlarını ve çıkarlarını düşünürler. Cemile o beşerden değilmiş. O bir yerde kötülük yada haksızlık gördü mü müdahale eder, değiştirmeye çabalarmış. Bozgunculuğa izin vermeyecek, çevresindeki insanlara sevmeyi yeniden öğretecekmiş.
güneşten önce kalkmış, koyulmuş yola. Köy, şehir demeden dolaşmış, sevgiyi bilen birini bulmakmış amacı. Sevgiden yapılmış bir başka insanla çoğaltabilecekmiş güzelliği. O zaman şehrine hakim olan kötülüğün yok olacağına inanıyormuş.
cemile boyuna dolanmış, ümitleri tükenmiş… Dönüş yolunda, bunaltıcı bir ağustos akşamında yönünü kaybetmiş. Yönünü bulamadığında yaptığı şeyi yapmış, göğe doğru kaldırmış başını; gökyüzünde bir yıldız varmış, hep aynı yerde dururmuş, ışıl ışılmış. Çobanyıldızı… Yönünü kaybetmiş olanlar ona bakıp yönlerini bulurmuş. O gece cemile uzun uzun bakmış çobanyıldızına. “Yardım et,” diye yakarmış. “Onu bulmama yardım et, diyarıma sevgiyi egemen kılmam lazım.” Yıldızın ışıltısı artmış. Cemile gökyüzünün kanatları altında gecenin koynuna bırakmış kendini.
şafak sökerken, insan seslerine uyanmış. Yavaşça doğrulup, başını kaldırmış, az ötede birinin ona baktığını fark etmiş. Esmerden, genç bir adam… Gülümseyerek yaklaşmış cemilenin yanına. Tanışmışlar. Adamın yaşadığı şehirde kötülükler artmış. O da SEVGİyi bulmak üzere yollara düşmüş.
“ben, seni arıyordum, bugüne kadar neredeydin?” Diye sormuş cemile.
“ben de seni arıyordum.”
cemile ve aziz; güzellikten, SEVGİden yapılmış iki insan, iki yol arkadaşı, o günden sonra birlikte yaşamaya başlamışlar. Şehre SEVGİyi yayarak dargınlıklar, bencillikler bitsin istemişler. Düşündükleri, yaptıkları, paylaştıkları her şey umutla, sevinçle, SEVGİyle yüklüymüş. Her geçen günle beraber mutlulukları da çoğalıyormuş.
sevmeyi bilmeyen insanlar çevrelerine zararlı olurlar. Sonradan anlamış ki cemile, şehre hakim olan fitne, fesat, kin, nefret sevgisiz insanlardan yayılıyormuş.
cemile, daha da sıkı sarılmış azize. Ancak içinde aziz olursa, yaşamının güzel olabileceğini daha iyi anlamış. Onun olmadığı bir dünyada bir an bile yaşamak istemiyormuş.
cemile ve azizin aşkları dilden dile dolaşmış. Herkese örnek olmuşlar… En yakınlarından başlayarak sevmeyi yeniden öğretmişler insanlara. SEVGİnin olduğu yerde kin, nefret, düşmanlık, intikam barınamamış. Göç etmiş diyarlarından.
cemile ve aziz… Güzelliğe, aşka aşık… İyilikten, sevgiden yapılmış sahici iki insan. Onlarla birlikte herkes huzurlu, mutlu yaşamış.”
****
büşra göz kapaklarını hafifçe aralayıp sordu: “Anne, hakikatte birbirini bu kadar çok seven insanlar var mı?”
SİZİ SEVİYORUM.
