Yazar: Ruhan Odabaş

Bir dosttan; “Duvarı aşamıyorsan bir kapı aç” başlığıyla, oldukça hoş bir yazı aldım. Günümüze, günümüzde yaşananlara uyuyor mu, uymuyor mu pek bilemedim doğrusu. İyisi

Çocukların ölmesini istemeyenlerin yargılandığı bir ülkede yaşıyoruz. Sanırsınız ki onların çocukları yok, sanırsınız ki ölüm denen acımasızlık soyadına göre gelip yapışıyor insanın yakasına. Sözden

Rüştü Onaran ağabeyim bu paylaşımı yaparken “okumalısınız” demiş ve iyi de etmiş. Ben okudum, çok da etkilendim. Aynı uyarıyı şimdi ben okurlarıma yapıyorum; okumalısınız!

Ülkeye göre değişebilir bu sorunun yanıtı. Aynı ülkenin bölgelerine, kentlerine göre de değişebilir… Kurumlara göre değişir, kurumları yönetenlere göre değişebilir… Ailelere göre değişir, aile

Birini tanımlarken; “Dürüst insandır” dendiğine çok tanık olmuşuzdur. Ne demektir şimdi bu? Dürüst olmak büyük bir özellik midir yani? Her insanın doğal olarak olması

Yeni değil ki. Uzun yıllardır eğitimimiz berbat durumda. Bu nedenledir ki dünyanın gelişmiş ülkelerine ayak uydurmamız giderek zorlaşıyor. Zorlaşmanın sonrasında her anlamda o ülkelere

Japonya’da bir çocuk 10 yaşlarındayken trafik kazası geçirmiş ve sol kolunu kaybetmiş. Oysa çocuğun büyük bir ideali varmış. Büyüyünce iyi bir judo ustası olmak istiyormuş.

Bir belgeselde, penguen türü kuşların birbirlerinin yuvalarından taş çaldığını görmüş ve çok gülmüştüm. Gülmüş ve şöyle düşünmüştüm; “Kuşlar da mı!..” İnsan var olduğu andan

“Bir kenti sevmek” adlı şiirimde; Bir kenti adam gibi seveceksin. Caddesi, sokağı toz çamur demeyeceksin, kentin dili vardır, kanı vardır, canı vardır, iyi bileceksin.

Nazım Hikmet, “Yarıda kalan bir bahar yazısı” adlı şiirinin bitiminde şöyle der; “… 27 benim yaşım, onun yaşı 17 . Kör şeytan, topal şeytan,