Çocukların atlasında atıyor kalbimiz

Ne yapar çocuklar?
Bilye oynar. Saklambaç oynar. Top oynar. Uçurtma uçurur. Salıncağa biner. Koşar. Zıplar… Gülücükleriyle güzelleştirirler dünyamızı…
Saflıklarına, tertemizliklerine, yalansız dünyalarına çekerler bizi. Kirliliğimizden arınmamıza, kendimizi temize çekmemize yardım ederler.
Peki ya esmer coğrafyalarda çocuk olmak ne demek?
Esmer coğrafyaların esmer çocuğu olmak zordur. Neden mi? Orada çocuklar sokakları mesken tutamaz özgürce. Doyasıya oyun oynayamaz. Gönüllerince yaşayamaz çocukluklarını…
Esmer coğrafyalarda, derinden yaralanmış ailelerde çocukluksuz çocuklar, düşsüz kadınlar, yarına çıkıp çıkamayacağını bilmeyen biçare yaşlılar yaşar.
Oysa çocuk olmak dünyanın her yerinde, sadece çocuk olmaktır. Farklı düşünce bilmez, kin bilmez, kötülük bilmez, ölmek-öldürmek nedir, şiddet nedir? Bilmez çocuklar.
Acı ama gerçek. Günümüz dünyası çocuklar için artık güvenli değil. Baksanıza, her hangi bir coğrafyada, her hangi bir ülkede şiddete-tacize-tecavüze uğramış, kaçırılmış-öldürülmüş, hapsedilmiş çocuk haberleri yakıyor genzimizi. Çocuklarla birlikte türküler, şiirler, sözcükler de soluyor… Çocukların gözyaşlarına tanıklık ediyor insanlık; insanlık ölüyor…
Dün, bugün… Çocukların atlasında atıyor kalbimiz…
Ne yapar çocuklar?
Oyun oynar. Uçurtma uçurur. Salıncağa biner…
Ne ister çocuklar?
Koşulsuzca sevilmek ister. Kabul edilmek, değer görmek, güvende hissetmek ister.
Başka?
Parka gitmek ister.
Balon ister.
Bayramlarda yeni giysilerle, yeni ayakkabılarla gezmek ister.
Sokaklarda özgürce koşup oynamak ister.
Şefkatle kucaklanmak ister.
Akşamları anne-babasından masal yada ninni dinleyerek, öpücüklerle uykuya dalmak ister.
Öğle sanıyorum ki çocuklar en çok da insan olduklarının bilinmesini ister.
Çocuklar şiddet görmesin. Gülücükleriyle dünyamızı güzelleştirmeye devam edebilsinler…