Bir arkadaşa sordum. Para mı? Aile mi daha önemli diye? “Para” dedi.
Neden dedim…
Çünkü iyi günlerimin mimarı paradır. Yaşadığım en kötü anıların sebebi de ailem dediğim kişilerdi.
Peki, yalnızken kötü günlerinde ne yapıyorsun diye sordum.
Sadece para kazanmayı düşünüyorum ve yalnız takılıyorum dedi.
Ama yalnızlık hiç de tanrısal bir zenginlik değil ki… Demeye kalmadan “para günümüzün tanrısıdır.” ve herkes ona tapıyor dedi.
Sustum… Ve düşündüm…
Yaşadığım bütün ihanetlerin, tüm acıların sebebi gerçekten tanıdıklarımdı…
En kötü günlerimde de yanında olması gereken insanlar yoktu.
Sadece cebimdeki para kurtarıcı olmuştu.
Yoksa adam haklı mıydı? Derken kan ter içinde uyandım…
Gördüğüm rüyaydı ama günümüzde herkes galiba bu kabusu yaşıyor.
Yanılıyor muyum?
***
Ben hiç kimseyi bana ölümcül derecede ihanet edecek şekilde kendime yaklaştırmadım…
Ama yine de ihanete uğradım.
Gerçekten nedenini bilmiyorum ama o hainler ve ihanetleri beni çok üzdü…
Uykusuz geceler yarattı… Günlerce derin düşüncelere daldım…
Yalnız kaldım…
Ağladım ve dayanılmaz ağrılar çektim. Hastalandım…
Gözyaşlarım yağmura karıştı… Bazı geceler kabuslarım oldu.
Oysa kalbimdeki sevgi dünyadaki bütün insanlara yetecek kadar fazlaydı.
Gelin görün ki, kimseye elimi uzatamamak içimi yakmaya devam ediyor.
Evet içimi yaktılar yakmasına da bu acılar beni öldürmeye de yetmedi.
Aksine güçlendirdi diyebilirim.
Anlayacağınız Nietzsche haklıydı haklı olmasına da şimdi tek sıkıntım uzaktaki dostlarımı özleyerek yaşamak…
O güzel insanlarla bir şafak vakti kucaklaşmak tek dileğimdir…
Dostlara selam olsun.
