Antakya’dan Dünyaya Açılan Pencere…
yüreğin çarpıyorsa hâlâ
gözlerinin pınarları akıyorsa
sevinçte, hüzünde ya da
akıyorsa kanın tüm hızıyla
yaşam da senin için akmakta
senin için ey güzel insan…
Antakya’dan, dünyanın bütün insanlarına açılan bir pencere araladım. Öyle bir pencere ki; paylaşacağımız şiirlerimizde aşkı, umudu, yaşama sevincimizi dile getireceğiz. Dünya, ancak iyilikle kurtulur. O halde şiirlerimizle güzelleştireceğiz… Her hafta bir değerimizin şiirini sizler için seçiyorum. “Senin İçin” şiirimin bir bölümü ile pencereyi araladım. Bu haftaki konuk şair; Kocaeli’de yaşayan Artvinli gazeteci-şair Ruhan Odabaş ağabeyimin “Ben Büyüdüm mü Baba” adlı şiiri ile penceremizi sonuna kadar açık bırakıyorum. Şiir tadında bir ömrünüz olsun…
BEN BÜYÜDÜM MÜ BABA?
Gözümü açtığımda yüzün vardı;
tabakta gül yaprağı.
Ağlamaklı gecelerimi sabaha taşıyan sesin,
dizimin yarasına merhem nefesin,
nasırlı ellerin vardı omuzlarımda;
dağlar dağı.
Söylememiştim sana,
bez bebeklerimin canı sendin biliyor musun?
Sana öykünürdü masal kahramanları.
Sihirli lambadaki cin,
Kaf Dağı’ndaki iyi kalpli dev,
Olimpos’taki alevdin bana.
İlk sevmelerimi paylaşmıştım.
Yüreğimin kuytusunda ayrı dünyalar vardı,
sen oradaydın.
Sen öğretmiştin insanı sevmeyi.
Hüznün ne olacağını yaşamda,
sevincin de,
ve bir dosta ölümüne güvenmeyi.
Ben büyüdüm mü baba?
Bugün pazar bak, tatil sana da belki.
Elimi tut, parka götür beni istersen,
atlıkarıncaya binelim birlikte.
Baba, büyütme beni, istemiyorum,
bırak çocuk kalayım yanında
ve gel kulağına söyleyeyim yüreğimle;
seni çok seviyorum…
RUHAN ODABAŞ
5 Temmuz 2010
